Διαφορές Συμπεριφοράς Μεταξύ Μικρόσωμων και Μεγαλόσωμων Σκύλων

Υπάρχουν διαφορές συμπεριφοράς μεταξύ μικρόσωμων και μεγαλόσωμων σκύλων; Κι αν υπάρχουν, οφείλονται στο μέγεθος; Ένα από τα πιο συνηθισμένα στερεότυπα που επικρατούν στον κόσμο των σκύλων είναι ότι οι μικρόσωμοι σκύλοι θεωρούνται πιο ευέξαπτοι και ανήσυχοι από τους μεγαλόσωμους. Δύο μεγάλες έρευνες δείχνουν ότι αυτό όντως ισχύει και προσπαθούν να εξηγήσουν το γιατί. Από όλα τα είδη που ζουν στη γη, οι σκύλοι έχουν τη διάκριση ότι παρουσιάζουν τη μεγαλύτερη πολυποικιλότητα. Είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι ένα Τσιουάουα, για παράδειγμα, ανήκει στο ίδιο είδος (Canis lupus familiaris) με έναν Μεγάλο Δανό. Οι περισσότερες από 400 γενετικά ξεχωριστές φυλές σκύλων που υπάρχουν σήμερα παρουσιάζουν τεράστια ποικιλομορφία στη γενική εμφάνιση – ύψος, βάρος, τρίχωμα, χρώματα – αλλά και στη συμπεριφορά. Η συμπεριφορά των σκύλων είναι ένα ιδιαίτερα πολύπλοκο ζήτημα που σχετίζεται με το φύλο τους, την προσωπικότητα, την ποιότητα της εκπαίδευσης και της άσκησης που λαμβάνουν, τις μεθόδους ανατροφής, τη φυλή τους, το σε ποια ηλικία υιοθετήθηκαν, τον χαρακτήρα του κηδεμόνα, και άλλους παράγοντες. Δύο μεγάλες έρευνες εξέτασαν το αν και κατά πόσο υπάρχουν διαφορές στη συμπεριφορά μικρόσωμων και μεγαλόσωμων σκύλων. Συγκεκριμένα: Η πρώτη έγινε από το Κτηνιατρικό Πανεπιστήμιο της Βιέννης και περιελάμβανε 237 ερωτήσεις που στάλθηκαν μέσω ταχυδρομείου σε 1.276 εγγεγραμμένους κηδεμόνες σκύλων στην πρωτεύουσα της Αυστρίας. Για τους σκοπούς της έρευνας οι σκύλοι διαιρέθηκαν κατά μέγεθος και ταξινομήθηκαν αυθαίρετα ως μεγάλοι όσοι ήταν μεγαλύτεροι από 20 κιλά, ενώ ως μικροί θεωρήθηκαν εκείνοι που ήταν λιγότερο από αυτό το βάρος. Εξετάστηκαν τρεις διαστάσεις συμπεριφοράς: Υπακοή, επιθετικότητα/διέγερση και φόβος/άγχος. Υπακοή Οι κηδεμόνες ρωτήθηκαν αν οι σκύλοι τους υπακούν αξιόπιστα τις εντολές «κάθισε», «κάτω», «δίπλα» και «έλα». Υπήρχαν επίσης ερωτήσεις σχετικά με το αν η προσοχή του σκύλου αποσπάται εύκολα, αν μαθαίνει εύκολα εντολές, αν υπακούει εντολές να παραδώσει αντικείμενα, αν τραβάει το λουρί, και άλλα. Συνολικά, η ανάλυση των ερευνητών έδειξε ότι οι μικρότεροι σκύλοι ήταν σημαντικά λιγότερο υπάκουοι από τους μεγαλύτερους. Επιθετικότητα και Διέγερση Οι συμπεριφορές στις οποίες εξετάστηκαν οι σκύλοι συμπεριλάμβαναν το αν ο σκύλος γρύλιζε, δάγκωνε προειδοποιητικά στον αέρα ή γαύγιζε σε σκύλους, σε επισκέπτες στο σπίτι, σε αγνώστους στο δρόμο ή στα μέλη της οικογένειας. Εξετάστηκε επίσης αν οι σκύλοι ακολουθούν ποδηλάτες,, αν είναι ευερέθιστοι όταν αντιλαμβάνονται άλλους σκύλους, αν.φρουρούν το φαγητό τους ή άλλα αντικείμενα, και άλλες παρόμοιες συμπεριφορές. Για άλλη μια φορά, τα αποτελέσματα ήταν ξεκάθαρα, με τους μικρότερους σκύλους να εμφανίζουν μεγαλύτερη επιθετικότητα και διέγερση σε σημαντικό βαθμό. Φόβος και Άγχος Αυτή η διάσταση περιελάμβανε το αν οι σκύλοι έδειξαν συμπεριφορές όπως άγχος σε άγνωστες καταστάσεις, φόβο όταν εκτίθενται σε δυνατούς θορύβους όπως κυκλοφορία ή πυροτεχνήματα, αν φοβούνται άγνωστους ανθρώπους ή σκύλους, αν φαίνονται ανήσυχοι και ανίκανοι να χαλαρώσουν, κλπ. Και πάλι, υπήρξαν σημαντικές διαφορές βάσει των μεγεθών των σκύλων, με τους μικρότερους να είναι πολύ πιο φοβισμένοι και ανήσυχοι. Η δεύτερη έρευνα έγινε στο Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ και εξέτασε τις συμπεριφορές περισσότερων από 8.300 σκύλων από 80 φυλές. Τα αποτελέσματα αποκάλυψαν μια ισχυρή σχέση μεταξύ ύψους, σωματικού βάρους, διαστάσεων κρανίου (πλάτος και μήκος) και συμπεριφοράς. Οι μικρότεροι σκύλοι έδειξαν περισσότερα προβλήματα επιθετικότητας από τους μεγαλύτερους. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι όσο μικρότερο ήταν το ύψος των σκύλων, τόσο αυξανόταν η επιθετική συμπεριφορά στον κηδεμόνα, η επαιτεία για φαγητό και η αναζήτηση προσοχής. Ακόμη, όταν μειωνόταν το μέσο σωματικό βάρος, η διεγερσιμότητα και η υπερκινητικότητα αυξάνονταν. Αντίθετα, όσο μεγαλύτερο ήταν το ύψος των σκύλων, τόσο περισσότερο επιδεκτικοί ήταν στην εκπαίδευση. Γενικότερα, η μελέτη αποκάλυψε ότι 33 από τις 36 ανεπιθύμητες συμπεριφορές των σκύλων σχετίζονταν με το ύψος τους, το σωματικό βάρος και το σχήμα του κρανίου. Τα αποτελέσματα φαίνεται να επιβεβαιώνουν το κλασικό στερεότυπο σχετικά με τους μικρούς σκύλους δηλαδή ότι είναι λιγότερο υπάκουοι, πιο επιθετικοί και πιο επιρρεπείς στο άγχος και τη φοβία. Ωστόσο, οι έρευνες δεν απαντούν στο αν αυτές οι διαφορές συμπεριφοράς μεταξύ μικρόσωμων και μεγαλόσωμων σκύλων οφείλονται: α) σε γενετικούς παράγοντες, ή β) στον τρόπο με τον οποίο οι μικροί σκύλοι αντιμετωπίζονται από τους κηδεμόνες τους σε σύγκριση με τον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι μεγάλοι Και οι δύο ομάδες ερευνητών είχαν την υποψία ότι μερικές από τις διαφορές συμπεριφοράς μεταξύ των μικρόσωμων και των μεγαλόσωμων σκύλων σχετίζονται με τις συμπεριφορές και τις αλληλεπιδράσεις των κηδεμόνων με τους σκύλους τους. Η ανάλυση των δεδομένων φαίνεται ότι επιβεβαιώνει αυτή την υποψία. Ο πρώτος σημαντικός παράγοντας που ανακαλύφθηκε έχει να κάνει με τη συνέπεια των κηδεμόνων όταν αλληλεπιδρούν με τους σκύλους τους ή όταν τους εκπαιδεύουν. Παραδείγματα ασυνεπών συμπεριφορών περιλαμβάνουν εντολές που δεν δίνονται πάντα με τον ίδιο τρόπο, τη μη διατήρηση σταθερών κανόνων για το σκύλο, ή τη μη ανταπόκριση σε μια συγκεκριμένη ανεπιθύμητη συμπεριφορά με τον ίδιο τρόπο κάθε φορά. Συμπεράσματα Τα στοιχεία από τη μελέτη του Πανεπιστημίου της Βιέννης δείχνουν ότι όσο πιο συνεπής είναι η συμπεριφορά των κηδεμόνων τόσο καλύτερη είναι η συμπεριφορά των σκύλων – ανεξάρτητα από το μέγεθός τους. Ωστόσο, τα στοιχεία δείχνουν ότι οι κηδεμόνες μικρών σκύλων είναι πιο ασυνεπείς στις αλληλεπιδράσεις τους με τους σκύλους τους από όσους έχουν μεγάλους σκύλους. Ένα άλλο συμπέρασμα έχει να κάνει με τις κοινές δραστηριότητες μεταξύ των σκύλων και των κηδεμόνων τους. Αυτές περιλαμβάνουν επίσημες δραστηριότητες όπως η εκπαίδευση υπακοής, αλλά και άτυπες, όπως το τζόκινγκ με το σκύλο. Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι όσο περισσότερο εμπλακεί ο κηδεμόνας σε τέτοιες δραστηριότητες με το σκύλο του, τόσο πιο υπάκουος φαίνεται να είναι ο σκύλος. Στις έρευνες διαπιστώθηκε ότι οι κηδεμόνες μικρών σκύλων ξοδεύουν πολύ λιγότερο χρόνο σε κοινές δραστηριότητες συγκριτικά με όσους έχουν μεγάλους σκύλους. Ένα ιδιαίτερα σημαντικό εύρημα έχει να κάνει με τις συγκεκριμένες τεχνικές που χρησιμοποιούν οι κηδεμόνες όταν εκπαιδεύουν το σκύλο τους προσπαθώντας να ελέγξουν τη συμπεριφορά τους. Αρκετές μελέτες έχουν δείξει ότι η χρήση της τιμωρίας έχει αρνητικές επιπτώσεις στην επιτυχία της εκπαίδευσης του σκύλου και στις συναισθηματικές αντιδράσεις όπως το άγχος και η επιθετικότητα. Αυτό επιβεβαιώθηκε από την πρώτη μελέτη όπου η χρήση της τιμωρίας οδήγησε σε περισσότερη ανυπακοή των σκύλων. Ανεξάρτητα από το μέγεθός τους, οι σκύλοι που τιμωρούνταν πιο συχνά έδειξαν μεγαλύτερη επιθετικότητα, ωστόσο η επίδραση ήταν μεγαλύτερη στους μικρότερους σκύλους. Με βάση τη μελέτη του Πανεπιστημίου της Βιέννης, οι ερευνητές προέβησαν σε ορισμένες

Οι Σκύλοι Αναγνωρίζουν τους Αναξιόπιστους Ανθρώπους

Οι σκύλοι αναγνωρίζουν τους αναξιόπιστους ανθρώπους και αγνοούν τα συνθήματα ή αρνούνται να πάρουν λιχουδιά από αυτούς. Η κοινωνική νοημοσύνη των σκύλων είναι ανώτερη από όσο νομίζαμε. Το γεγονός αυτό έχει προεκτάσεις που σχετίζονται με την ερμηνεία της συμπεριφοράς των σκύλων και με την αποτελεσματικότερη διαχείρισή της. Ας δούμε τι έδειξαν οι έρευνες, και κυρίως πώς μπορούμε να αξιοποιήσουμε τα ευρήματά τους: Η πρώτη έγινε το 2015 και εξέτασε 34 σκύλους, υποβάλλοντάς τους σε 4 γύρους δοκιμών όπου οι ερευνητές τους έδιναν νοηματικές εντολές. Στον πρώτο γύρο οι ερευνητές έδειχναν στους σκύλους δοχεία που περιείχαν φαγητό και οι σκύλοι ακολουθώντας τις εντολές πήγαν στα δοχεία και έφαγαν. Στον δεύτερο γύρο οι ίδιοι ερευνητές έδειχναν στους σκύλους άδεια δοχεία· οι σκύλοι γελάστηκαν, αφού ακολούθησαν τις εντολές αλλά δεν βρήκαν φαγητό. Στον τρίτο γύρο οι σκύλοι δεν ακολούθησαν τις εντολές από τους ίδιους ερευνητές, παρόλο που τα δοχεία περιείχαν φαγητό. Στον τέταρτο γύρο, νέοι ερευνητές τους έδειξαν πάλι τα δοχεία και οι σκύλοι ακολούθησαν τις εντολές με ενδιαφέρον. Ο Bradshaw αναφέρει ότι τα αποτελέσματα της έρευνας δείχνουν ότι οι σκύλοι θέλουν τα πράγματα στη ζωή τους να είναι προβλέψιμα. Όταν συμβαίνουν ακανόνιστα γεγονότα, αναζητούν εναλλακτικά πράγματα να κάνουν. Αυτό σημαίνει ότι αν διαρκώς δεν γνωρίζουν τι θα συμβεί στη συνέχεια, μπορούν να γίνουν ανήσυχοι, επιθετικοί ή φοβισμένοι. “Οι σκύλοι των οποίων οι κηδεμόνες είναι αντιφατικοί με αυτούς, συχνά έχουν διαταραχές συμπεριφοράς”. Σε πιο πρόσφατη έρευνα, οι κηδεμόνες των σκύλων έπαιζαν μια σκηνή την οποία οι σκύλοι παρακολουθούσαν. Οι κηδεμόνες προσποιήθηκαν ότι δυσκολεύονται στο άνοιγμα ενός δοχείου και στη συνέχεια ζήτησαν βοήθεια από ένα ζευγάρι ερευνητών. Σε κάθε ζευγάρι, ένας από τους ερευνητές ήταν πάντα ουδέτερος – ούτε προσφερόταν να βοηθήσει, ούτε αρνιόταν. Ο άλλος ερευνητής άλλοτε βοηθούσε, και άλλοτε αρνιόταν κατηγορηματικά να βοηθήσει στο άνοιγμα του δοχείου. Μετά από κάθε σενάριο, οι σκύλοι δέχτηκαν να πάρουν λιχουδιές από τους ερευνητές που βοήθησαν και από τους ουδέτερους, αλλά αρνήθηκαν να τις δεχτούν από τους «κακούς» ανθρώπους που δεν προσέφεραν βοήθεια τους κηδεμόνες τους. Αυτό δείχνει ότι οι σκύλοι αντιλαμβάνονται και θυμούνται μια προφανώς αγενή συμπεριφορά και το κρατούν εναντίον όσων την εκφράζουν. Την επόμενη φορά που ο σκύλος μας δείξει ότι δεν του αρέσει κάποιος, ίσως αξίζει να τον ακούσουμε.  Και στις δύο έρευνες, οι σκύλοι αξιοποίησαν την εμπειρία που είχαν με κάθε ερευνητή, αξιολόγησαν την αξιοπιστία του καθενός ξεχωριστά, και εξέφρασαν αποδοχή στους αξιόπιστους και άρνηση στους αναξιόπιστους. Όντας οι ίδιοι υποδείγματα συνέπειας και αξιοπιστίας, οι σκύλοι θα είναι πάντα πρόθυμοι να προσαρμοστούν στον τρόπο ζωής μας· ωστόσο, λειτουργούν καλύτερα όταν είμαστε όσο μπορούμε περισσότερο σταθεροί και συνεπείς στις εντολές και τις υποσχέσεις που τους δίνουμε, στη συχνότητα της βόλτας κλπ. Το χτίσιμο και η διατήρηση εμπιστοσύνης είναι απαραίτητα για την επίτευξη υγιούς σχέσης ανθρώπου – σκύλου, και αυτό προϋποθέτει συνέπεια. Πηγές Anderson, J.R., Bucher, B., Chijiiwa, H., Kuroshima, H., Takimoto, A. & Fujita, K. (2017) “Third-Party Social Evaluations of Humans by Monkeys and Dogs”, Neuroscience and Biobehavioral Reviews, Vol. 82 (November), pp.95 – 109. Hogenboom, M. (2015) “Dogs Can Tell if You’re Untrustworthy”, BBC Earth (20 February) Takaoka, A., Maeda, T., Hori, Y. & Fujita, K. (2015) “Do Dogs Follow Behavioral Cues from an Unreliable Human?”, Animal Cognition, Vol. 18, Is. 2 (March), pp. 475 – 483.

Η Επιθετικότητα των Σκύλων και Πού Οφείλεται

Η επιθετικότητα των σκύλων προκαλεί προβλήματα στη δημόσια υγεία αλλά και στην ευζωία. Τι σημαίνει όμως «επιθετικότητα» και πού οφείλεται; Όπως και οι άνθρωποι, οι σκύλοι χρησιμοποιούν την επιθετικότητα, ή την απειλή εκδήλωσής της, προκειμένου να διατηρήσουν ένα ειρηνικό περιβάλλον και να διαπραγματευτούν κοινωνικές αλληλεπιδράσεις. Ταυτόχρονα, είναι το πιο σύνηθες και σοβαρό πρόβλημα συμπεριφοράς των σκύλων, και αποτελεί για τους κηδεμόνες τον κύριο λόγο αναζήτησης βοήθειας από ειδικούς. Οι απόψεις που επικρατούν σήμερα για την επιθετικότητα κάθε φυλής σκύλων προέρχονται από στατιστικά στοιχεία δαγκωμάτων, περιστατικά κλινικής συμπεριφοράς και γνώμες ειδικών. Ωστόσο, λόγω του δυσανάλογου κινδύνου τραυματισμού που μπορούν να προκαλέσουν οι μεγαλύτερες και πιο ισχυρές φυλές, αλλά και της ύπαρξης στερεότυπων που συνοδεύουν την κάθε φυλή, οι πληροφορίες που βασίζονται στις παραπάνω πηγές μπορεί να είναι παραπλανητικές. Για παράδειγμα, όταν σε ένα νοσοκομείο καταγράφεται ότι ένας σκύλος που δάγκωσε κάποιον είναι ράτσας Πίτμπουλ, η πληροφορία αυτή βασίζεται στην απλή δήλωση του θύματος, των κηδεμόνων του, ή κάποιου μάρτυρα. Δεν γίνεται ποτέ εξέταση DNA. Από την άλλη πλευρά, η επιθετικότητα του σκύλου είναι πολύ δύσκολο να οριστεί. Ένας από τους ορισμούς αναφέρει ότι η επιθετικότητα αφορά τη «φωνητική ή φυσική συμπεριφορά, η οποία είναι απειλητική ή περιλαμβάνει την πρόκληση ζημιάς σε κάποιον ή κάτι». Επομένως, η επιθετικότητα περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα συμπεριφορών όπου συγκαταλέγονται, πέρα και πριν από την εκδήλωση της επίθεσης, η στάση του σώματος και οι εκφράσεις του προσώπου των σκύλων. Η αλληλουχία των συμπεριφορών αυτών, οι συνθήκες κάτω από τις οποίες εκφράστηκαν, η συχνότητα και η έντασή τους έχουν εξαιρετικά μεγάλη σημασία προκειμένου να εξακριβωθεί αν ένας σκύλος είναι επιθετικός. Σε μελέτη του 2008 διαπιστώθηκε ότι ορισμένες φυλές όπως οι Τσιουάουα και Ντάσχουντ σημείωσαν υψηλότερη του μέσου όρου επιθετικότητα, τόσο σε ανθρώπους, όσο και σε σκύλους. Άλλες φυλές, όπως οι Ακίτα και Πιτ Μπουλ Τεριέ εξέφρασαν υψηλή επιθετικότητα μόνο σε σκύλους. Οι φυλές με το μεγαλύτερο ποσοστό σκύλων που εκδήλωσαν σοβαρή επιθετικότητα (δαγκώματα ή προσπάθειες δαγκώματος) προς ανθρώπους συμπεριέλαβαν τις Ντάσχουντ, Τσιουάουα και Τζακ Ράσελ (προς ξένους και κηδεμόνες), ενώ οι Αμερικανοί Κόκερ Σπανιέλ και Μπιγκλ εξέφρασαν περισσότερη επιθετικότητα προς τον κηδεμόνα τους. Περισσότεροι από το 20% των Ακίτα, Τζακ Ράσελ και Πιτ Μπουλ Τεριέ αναφέρθηκαν ότι επέδειξαν σοβαρή επιθετικότητα σε άγνωστους σκύλους. Οι φυλές Γκόλντεν Ριτρίβερ και Λαμπραντόρ Ριτρίβερ ήταν οι λιγότερο επιθετικές τόσο προς ανθρώπους όσο και σε άλλους σκύλους. Σε άλλη έρευνα, ένα τυχαίο δείγμα ανθρώπων ρωτήθηκε πόσο επιθετικοί ήταν οι σκύλοι τους σε διάφορες καταστάσεις – προς ενήλικες ξένους ή οικείους, σε παιδιά ξένα ή οικεία, και προς άλλους σκύλους που ήταν ξένοι, οικείοι, μεγαλύτεροι ή μικρότεροι. Σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις, από τις 35 πιο συνηθισμένες φυλές, οι Τσιουάουα αναφέρθηκαν ως οι πιο επιθετικοί, ειδικά προς μεγαλύτερους άγνωστους σκύλους. Το αμερικανικό Πιτ Μπουλ Τεριέ – μια φυλή που θεωρείται συχνά ως εξαιρετικά επιθετική – κατατάσσεται σταθερά ως ένας από τους λιγότερο επιθετικούς σκύλους, με εξαίρεση τη συμπεριφορά τους σε άγνωστους σκύλους. Σε έρευνα του 2014 διαπιστώθηκε ότι συγκεκριμένα χαρακτηριστικά του κηδεμόνα σχετίζονται περισσότερα με την επιθετικότητα ενός σκύλου απ’ ό,τι η φυλή του. Για παράδειγμα, οι σκύλοι με κηδεμόνες κάτω των 25 ετών ήταν σχεδόν δύο φορές πιο πιθανό να είναι επιθετικοί από τους σκύλους που είχαν κηδεμόνες άνω των 40 ετών. Επίσης, οι σκύλοι που εκπαιδεύτηκαν με τιμωρία και αρνητική ενίσχυση είχαν διπλάσιες πιθανότητες να είναι επιθετικοί απέναντι στους ξένους και τριπλάσιες πιθανότητες να επιτεθούν σε μέλη της οικογένειας. Ο Αμερικανικός Σύλλογος Δοκιμών Ιδιοσυγκρασίας (ATTS) εξέτασε έναν μεγάλο αριθμό σκύλων προσομοιάζοντας μια βόλτα στη γειτονιά, όπου οι σκύλοι εκτέθηκαν σε ουδέτερες, φιλικές και απειλητικές συνθήκες. Τα αποτελέσματα που αποτυπώνονται στον πίνακα που ακολουθεί δείχνουν το ποσοστό των σκύλων που πέρασαν το τεστ με επιτυχία, δηλαδή εκείνους που δεν εκδήλωσαν απρόκλητη επιθετικότητα, ανεξέλεγκτο πανικό, ή ισχυρή αποφυγή:   Φυλή Αριθμός  Σκύλων που Εξετάστηκαν Αριθμός Σκύλων που Πέρασαν το Τεστ Αριθμός Σκύλων που Απέτυχαν Ποσοστό επιτυχίας 1 Ντάσχουντ 48 33 15 68.8% 2 Τσιουάουα 46 32 14 69.6% 3 Τσόου Τσόου 99 71 28 71.7% 4 Ντόμπερμαν 1,733 1,371 359 79.1% 5 Δαλματίας 358 291 59 81.3% 6 Ροτβάιλερ 5,866 4,954 915 84.5% 7 Γερμανικός Ποιμενικός 3,318 2,827 494 85.2% 8 Τζακ Ράσελ 68 58 10 85.3% 9 Πιτ Μπουλ Τεριέ/ Στάφορντσαιρ Τεριέ 913/716 798/610 115/106 87.4%/85,2% 10 Χάσκι 304 264 40 86.8% Δεδομένου ότι ο αριθμός των σκύλων που εξετάστηκαν διαφέρει πολύ ανά φυλή (5.866 Ροτβάιλερ, αλλά μόνο 46 Τσιουάουα), τα στοιχεία που παρουσιάζονται στον παραπάνω πίνακα δεν είναι δυνατό να είναι αντιπροσωπευτικά της κάθε φυλής. Σύμφωνα με το Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας, κάποιες ορμόνες φαίνεται επίσης να παίζουν ρόλο στην επιθετικότητα. Συγκεκριμένα, η ωκυτοκίνη και η βασοπρεσίνη βρέθηκε ότι επηρεάζουν την κοινωνική συμπεριφορά και την επιθετικότητα των σκύλων. Οι σκύλοι – βοηθοί, που εκτρέφονται για τη χαλαρή τους ιδιοσυγκρασία, είχαν σημαντικά υψηλότερα επίπεδα ωκυτοκίνης στο αίμα τους από το μέσο όρο. Από την άλλη πλευρά, οι σκύλοι που ήταν πιο επιθετικοί απέναντι σε άλλους σκύλους είχαν περισσότερη βασοπρεσίνη. Η επιθετικότητα είναι εξαιρετικά πολύπλοκη και εξαρτάται τόσο από την εκάστοτε κατάσταση όσο και από την ιστορία του ανθρώπου και του σκύλου. Αυτό σημαίνει, μεταξύ άλλων, ότι κάθε δάγκωμα δεν αποτελεί απαραίτητα επίδειξη επιθετικότητας από την πλευρά του σκύλου. Για παράδειγμα, ένας σκύλος που δεν θέλει ξένους στην αυλή του δεν είναι απαραίτητα επιθετικός. Οι σκύλοι αντανακλούν το οικογενειακό περιβάλλον όπου μεγαλώνουν και την ποιότητα της εκπαίδευσης που λαμβάνουν. Γενικότερα, οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι – ανεξάρτητα από τη φυλή – η συνεπής εκπαίδευση του σκύλου είναι απαραίτητη. Πηγές ASPCA, “Common Dog Behavior Issues:Aggression”. Brown, S. (2018) “10 Most AggressiveDog Breeds: Temperament Ratings and Information”, PetHelpful  (Jan 10) Duffy, D.L., Hsu, Y. & Serpell, J.A. (2008) “Breed Differences in Canine Aggression”, Applied Animal Behavior Science (Dec 1), 114 (3-4), pp. 441-460 Eveleth, R. (2014) “Owners, NotBreeds, Predict Whether Dogs Will Be Aggressive”, Smithsonian (Mar 4). Frank, D. (2013) “Aggressive Dogs:What Questions Do We Need to Ask?”, Canadian Veterinary Journal, (Jun), 54 (6),pp. 554 – 556 Hare, B. & Woods, V. (2016) “Pit Bulls Are Chiller Than Chihuahuas” , The Atlantic (Sep 19). NC State University (2017) “The Role of Hormones in Aggressive Dogs” (Oct

Δείξε μου τον Σκύλο σου, Να σου Πω Ποιος Είσαι

Οι προσωπικότητες των σκύλων και των κηδεμόνων τους παρουσιάζουν μεγαλύτερες ομοιότητες από εκείνες των παντρεμένων ζευγαριών και των φίλων. Έρευνες έχουν δείξει ότι οι άνθρωποι τείνουν να επιλέγουν σκύλους που μοιράζονται τα φυσικά χαρακτηριστικά και την προσωπικότητά τους. Για παράδειγμα, οι υπέρβαροι άνθρωποι είναι πιο πιθανό να έχουν παχουλόύς σκύλους, αλλά ακόμη και κάτι τόσο μικρό όσο το σχήμα των ματιών μπορεί να είναι παράγοντας επιλογής. Με άλλα λόγια, μας προσελκύουν οι σκύλοι που μας θυμίζουν τον εαυτό μας. Ο Michael Roy από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Σαν Ντιέγκο ήταν ένας από τους πρώτους ψυχολόγους που εξέτασαν το θέμα της φυσικής ομοιότητας ανθρώπων και των σκύλων τους. Πηγαίνοντας σε τρία κοντινά πάρκα σκύλων, φωτογράφισε ξεχωριστά 45 σκύλους και τους κηδεμόνες τους και στη συνέχεια ζήτησε από μια ομάδα συμμετεχόντων να προσπαθήσει να τα ταιριάξει. Διαπίστωσε ότι η ομάδα ήταν σε θέση να βρει τα σωστά ζευγάρια με εύλογη ακρίβεια. Το αποτέλεσμα αυτό ισχύει μόνο για καθαρόαιμους σκύλους και μερικές φορές βασίζεται σε επιφανειακά στοιχεία εμφάνισης: π.χ. οι γυναίκες με μακριά μαλλιά προτιμούν σκύλους με μακριά αυτιά και οι βαρύτεροι άνθρωποι τείνουν να έχουν παχύτερα σκυλιά. Παρ ‘όλα αυτά, οι ομοιότητες εμφανίζονται επίσης σε πιο λεπτά χαρακτηριστικά, όπως οι διαφορές στα σχήματα των ματιών. Όταν τα μάτια των φωτογραφιών ήταν καλυμμένα, έγινε πολύ πιο δύσκολο για τους συμμετέχοντες να κάνουν το ταίριασμα. Ο τρόπος που επιλέγουμε σκύλους έχει κάποιες παράξενες και απροσδόκητες παραλληλίες με τον τρόπο που επιλέγουμε τους συντρόφους μας. Δεν επιλέγουμε μόνο ανθρώπους που μοιάζουν με εμάς, αλλά έχουμε επίσης την τάση να προσελκύουμε και να προσεκλυόμαστε από ανθρώπους που μοιράζονται τις προσωπικότητές μας (τα κοινά χαρακτηριστικά μπορούν ακόμη και να προβλέψουν την ικανοποίηση ενός ζευγαριού από το γάμο τους). Ίσως η έννοια της προσωπικότητας σκύλου να φαίνεται αμφίβολη σε μερικούς, αλλά προηγούμενες έρευνες έδειξαν ότι τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά προσωπικότητας μπορούν να αντιστοιχούν σε αντικειμενικά κριτήρια της συμπεριφοράς των σκύλων. Μάλιστα, το ερωτηματολόγιο “Big Five” που χρησιμοποιείται ευρέως για τη μέτρηση των πιο σημαντικών διαστάσεων της ανθρώπινης προσωπικότητας – νευρωτισμός, εξωστρέφεια, ευσυνειδησία, τερπνότητα και δεκτικότητα σε εμπειρίες – έχει σήμερα και μια «σκυλίσια» έκδοση. Η εκδοχή των σκύλων βασίζεται σε πιο απλά μέτρα συμπεριφοράς, όπως το αν ο σκύλος τείνει να είναι τεμπέλης ή ανεξάρτητος. Το 2012, η Borbala Turcsan από το Πανεπιστήμιο Eotvos της Βουδαπέστης διαπίστωσε ότι οι σκύλοι και οι κηδεμόνες τους τείνουν να παρουσιάζουν παρόμοια προφίλ προσωπικότητας. Σύμφωνα με την ίδια, οι ομοιότητες ήταν στην πραγματικότητα μεγαλύτερες από εκείνες που παρατηρήθηκαν σε παντρεμένα ζευγάρια και φίλους. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι αυτή η συσχέτιση δεν μπορούσε να εξηγηθεί από το χρονικό διάστημα που οι σκύλοι και οι κηδεμόνες τους είχαν περάσει μαζί, επομένως δεν ισχύει ότι οι σκύλοι είχαν απλώς μάθει να αντιγράφουν τους κηδεμόνες τους. Αντ ‘αυτού, η προσωπικότητα φαίνεται να είναι κριτήριο επιλογής του σκύλου από την αρχή. Ίσως είναι σοφό να επιλέγουμε οι σκύλοι μας να είναι τόσο συμβατοί με εμάς, καθώς ο μέσος όρος διάρκειας ζωής τους, τελικά, ξεπερνά τον μέσο όρο της διάρκειας ενός γάμου! Ο Coren συμφωνεί ότι οι άνθρωποι κάνουν μια σχετικά συνειδητή επιλογή και αποφασίζουν να αποκτήσουν σκύλους που αντικατοπτρίζουν τη δική τους προσωπικότητα. Για παράδειγμα, ένας εξωστρεφής κηδεμόνας μπορεί να διαλέξει έναν ενεργητικό, κοινωνικό σκύλο. Το παραπάνω ισχύει για τα νοικοκυριά όπου υπάρχει μόνο ένας σκύλος. Εάν στο σπίτι υπάρχουν περισσότεροι σκύλοι, τότε οι ομοιότητες αρχίζουν να γίνονται πιο αδύναμες. Στην περίπτωση αυτή, θέλουμε να υπάρχει μια μικρή ποικιλία στα ψυχολογικά χαρακτηριστικά τους – και όχι όλοι να είναι αντανάκλαση της δικής μας προσωπικότητας. Σε έρευνα του 2017 στρατολογήθηκαν 132 σκύλοι και οι κηδεμόνες τους και παρακολουθήθηκαν τα επίπεδα άγχους και των δύο. Αυτό έγινε μέσω παρατήρησης του τρόπου αντίδρασής τους σε απειλές, αλλά και μετρώντας φυσικούς δείκτες, όπως δείγματα του καρδιακού ρυθμού και του σάλιου για την ανίχνευση της κορτιζόλης. Για κάθε έναν από τους εθελοντές μετρήθηκαν επίσης τα επίπεδα των χαρακτηριστικών της προσωπικότητάς τους βάσει του μοντέλου “Big Five” (νευρωτισμός, εξωστρέφεια, ευσυνειδησία, τερπνότητα και δεκτικότητα σε εμπειρίες). Τέλος, οι συμμετέχοντες συμπλήρωσαν ένα παρόμοιο ερωτηματολόγιο για τις προσωπικότητες των σκύλων τους. Τα αποτελέσματα: Όσο πιο ανήσυχοι και νευρωτικοί ήταν οι κηδεμόνες, τόσο πιο πιθανό ήταν ο σκύλος να μοιράζεται τα ίδια χαρακτηριστικά. Από την άλλη πλευρά, οι ανεξάρτητοι σκύλοι ήταν πιο πιθανό να ανήκουν σε πιο χαλαρούς κηδεμόνες. Σύμφωνα με την επικεφαλής συγγραφέα της μελέτης Iris Schoberl, ερευνήτρια της συμπεριφοράς των ζώων στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης: “Οι κηδεμόνες και οι σκύλοι είναι κοινωνικές δυάδες και επηρεάζουν ο ένας τον άλλον στην αντιμετώπιση του άγχους”. Οι συγγραφείς υποστηρίζουν επίσης ότι οι άνθρωποι είχαν μεγαλύτερη επιρροή στο σκύλο. Δηλαδή, είναι πιθανότερο να μεταδώσουμε τα χαρακτηριστικά μας στους σκύλους μας, από ό, τι να υιοθετήσουμε τα δικά τους. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να λάβουμε υπόψη μας όταν εκπαιδεύουμε το σκύλο μας: ο καλύτερος τρόπος για να έχουμε έναν ήρεμο, ευτυχισμένο σκύλο είναι να είμαστε εμείς το παράδειγμα. Μετά από 15.000 – 40.000 χρόνια συμβίωσης ανθρώπου – σκύλου έχουμε εκτρέψει αυτά τα πλάσματα σύμφωνα με τη δική μας εικόνα και έχουμε σφυρηλατήσει έναν έντονο συναισθηματικό δεσμό που ξεπερνά τα φυσικά όρια μεταξύ των διαφορετικών ειδών όπου ανήκουμε. Σήμερα μοιάζουν με εμάς, συμπεριφέρονται σαν εμάς και – σε αντίθεση με άλλους ανθρώπους – αντανακλούν πάντα τα συναισθήματά μας. Από πολλές απόψεις είναι οι καλύτερες αντανακλάσεις της δικής μας αληθινής φύσης. Έτσι, δεν είναι περίεργο που τους θεωρούμε τους καλύτερους φίλους του ανθρώπου. Πηγές Briggs, H. (2017) “Dogs Mirror Owners’ Personalities”, BBC (9 February) Coren, S. (2013) “Do Dogs and their Owners Have Similar Personalities?”, Psychology Today (20 August) Kis, A., Turcsan, B., Milkosi, A. & Gacsi, M. (2012) “The Effect of the Owner’s Personality on the Behaviour of Owner-Dog Dyads”, Interaction Studies, 13(3), pp. 371 – 383 (January) Robson, D. (2015) “Dogs Look Like their Owners – It’s a Scientific Fact”, BBC (12 November) Roy, M.M. & Christenfeld, J.S. (2004) “Do Dogs Resemble their Owners?”, Psychological Science, 15(5), pp. 361 – 363 (June) Schöberl, I., Wedl, M. Beetz, A. & Kotrschal, K. (2017) “Psychobiological Factors Affecting Cortisol Variability in Human-Dog Dyads”, PLoS One, (8 Feb) Srivastava, S. (2014)

Αρσενικοί και Θηλυκοί Σκύλοι: Διαφορές Συμπεριφοράς

Οι απόψεις για τις διαφορές συμπεριφοράς μεταξύ αρσενικών και θηλυκών σκύλων ποικίλες. Τι λέει όμως η επιστήμη; Δυστυχώς, δεν έχει πραγματοποιηθεί μεγάλη έρευνα σχετικά με τις διαφορές συμπεριφοράς ανάμεσα σε αρσενικούς και θηλυκούς σκύλους. Μεταξύ των επικρατέστερων απόψεων που υποστηρίζονται από επαγγελματίες είναι ότι: Στις φυλές που έχουν την τάση να είναι κυρίαρχες, όπως οι Rottweiler και Akita, οι θηλυκοί σκύλοι φαίνεται να είναι πιο χαλαροί. Σε φυλές σκύλων που έχουν τη φήμη ότι είναι πιο ήπιες, όπως η Retriever, υπάρχουν λιγότερες αντιληπτές διαφορές στη συμπεριφορά των αρσενικών και των θηλυκών σκύλων. Ωστόσο, δεν υπάρχει διαθέσιμη πραγματική έρευνα που να αποδεικνύει αυτές τις απόψεις. Καθώς οι ορμόνες έχουν επίδραση στη συμπεριφορά ενός σκύλου, οι αρσενικοί σκύλοι είναι γενικά πιο εδαφικοί, πιο ανεξάρτητοι (δίνουν λιγότερη προσοχή στους ανθρώπους) και πιο επιθετικοί από ότι οι θηλυκοί. Η εκπαιδεύτρια σκύλων και συγγραφέας Dr McConnell αναφέρει ότι στο βιβλίο “Genetics and the Social Behavior of the Dog”, οι Scott & Fuller εξέτασαν αν το φύλο είχε επιρροή στις συναισθηματικές αντιδράσεις των σκύλων· κατά μέσο όρο οι θηλυκοί βαθμολογήθηκαν με 5,0 βαθμούς και οι αρσενικοί με 4,9 – με άλλα λόγια, δεν βρέθηκε διαφορά. Η ίδια ειδικός απηύθυνε ερώτημα για τις διαφορές συμπεριφοράς των σκύλων βάσει φύλου σε πιστοποιημένους ειδικούς συμπεριφοράς σκύλων, κτηνίατρους και εκπαιδευτές σκύλων της αστυνομίας και του στρατού· οι περισσότεροι από τους ερωτηθέντες δήλωσαν ότι τόσο στην εκπαίδευση, όσο και στις επιδόσεις, η προσωπικότητα και το παρελθόν κάθε σκύλου ήταν πιο σημαντικοί παράγοντες από το φύλο. Επίσης, πολλές από τις απαντήσεις εξέφρασαν ότι οι αρσενικοί σκύλοι ωριμάζουν πιο αργά από τους θηλυκούς, περιγράφοντας τους νεαρούς έφηβους αρσενικούς ως «λιγότερο εστιασμένους από τους θηλυκούς». Αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση, δεδομένου ότι και στους ανθρώπους τα κορίτσια είναι γνωστό ότι ωριμάζουν γρηγορότερα από τα αγόρια. Αν και κανένας κτηνίατρος δεν επιβεβαίωσε ότι αυτό ισχύει και στους σκύλους, κάτι τέτοιο δεν ακούγεται παράλογο. Μια άλλη διαφορά μεταξύ αρσενικών και θηλυκών σκύλων είναι ότι οι αρσενικοί κυριαρχούν σε ορισμένους τύπους διαγωνισμών, όπως στο μάζεμα των κοπαδιών, την προστασία και την ανάκτηση. Όμως, στους διαγωνισμούς αυτούς συμμετέχουν πάντοτε μη στειρωμένοι σκύλοι. Το γεγονός αυτό είναι σημαντικό γιατί κανένας δεν θα επιλέξει να επενδύσει χρόνο και χρήματα σε θηλυκό σκύλο για συμμετοχή σε διαγωνισμούς, αφού λόγω οίστρου και εγκυμοσύνης ο διαθέσιμος χρόνος για εκπαίδευση των θηλυκών σκύλων περιορίζεται στο μισό. Μια άλλη εξήγηση είναι ότι οι αρσενικοί σκύλοι είναι ανταγωνιστικότεροι υπό συνθήκες πίεσης – λόγω τεστοστερόνης. Τέλος, υπάρχει μια άλλη πιθανή επίδραση στη συμπεριφορά των αρσενικών και θηλυκών σκύλων, που αυτή τη φορά σχετίζεται με την ανθρώπινη συμπεριφορά απέναντί τους. Η McConnell παραδέχεται ότι ο τρόπος που εκπαιδεύει σκύλους είναι πιθανό να επηρεάζεται από το φύλο τους: «Ίσως ασυνείδητα, η συμπεριφορά όλων μας αλλάζει σημαντικά ανάλογα με το φύλο του σκύλου, καθώς υπάρχουν διαφορετικές κοινωνικές και πολιτισμικές προσδοκίες για το πώς θα πρέπει να συμπεριφέρονται οι αρσενικοί και οι θηλυκοί σκύλοι αντίστοιχα». Αν και μικρής έκτασης, η πιο σημαντική έρευνα για τις διαφορές συμπεριφοράς μεταξύ αρσενικών και θηλυκών σκύλων πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης το 2011. Οι ερευνητές δημιούργησαν ένα σύστημα με μπάλες του τένις που συνδέονταν κρυφά με χορδές και εξέτασαν 25 αρσενικούς και 25 θηλυκούς σκύλους, οι οποίοι παρακολούθησαν τέσσερα διαδοχικά σενάρια: Μια μικρή μπάλα που εξαφανιζόταν και επανεμφανιζόταν. Μια μεγάλη μπάλα που εξαφανιζόταν και επανεμφανιζόταν. Μια μεγάλη μπάλα να εξαφανίζεται και να εμφανίζεται μια μικρή μπάλα. Μια μικρή μπάλα να εξαφανίζεται και να εμφανίζεται μια μεγάλη μπάλα. Τα δύο πρώτα σενάρια ήταν οι “αναμενόμενες” συνθήκες, δηλαδή σύμφωνες με τους νόμους της φύσης, ενώ τα σενάρια 3 και 4, στα οποία μια μπάλα φαινόταν να μικραίνει ή να μεγαλώνει, ήταν οι “απροσδόκητες” συνθήκες. Οι ερευνητές μέτρησαν το κατά πόσο οι σκύλοι είχαν την ικανότητα να κατανοήσουν ότι είχε συμβεί κάτι απροσδόκητο ή αδύνατο, μετρώντας πόση ώρα κοίταζαν τη διαφορετικού μεγέθους αναδυόμενη μπάλα. Τα πειράματα αυτά είναι παρόμοια με εκείνα που χρησιμοποιούνται για την κατανόηση της βρεφικής γνώσης: “Εάν συμβεί κάτι αναπάντεχο ή αδύνατο, τα παιδιά και τα ζώα θα κοιτάξουν περισσότερο στο γεγονός”, δήλωσε ο επικεφαλής της έρευνας Corsin Müller. Με την πρώτη ματιά, οι σκύλοι έδειχναν να κοιτούν περισσότερο όταν η μπάλα φαινόταν να μικραίνει ή να μεγαλώνει. Αλλά όταν οι ερευνητές ανέλυσαν τα αποτελέσματα βάσει φύλου των σκύλων, διαπίστωσαν ότι οι αρσενικοί δεν είχαν παρατηρήσει τίποτα περίεργο. Κατά μέσο όρο, οι θηλυκοί σκύλοι κοίταζαν τις «απροσδόκητες» συνθήκες για περισσότερα από 30 δευτερόλεπτα, δηλαδή υπερτριπλάσιο χρόνο σε σχέση με τα 10 δευτερόλεπτα των αρσενικών. Οι χρόνοι που κοίταζαν τις μπάλες να αλλάζουν μέγεθος ήταν για τους αρσενικούς σκύλους ίδιοι με εκείνους που κοίταζαν όταν το μέγεθος των μπαλών δεν άλλαζε. Οι διαφορές αυτές προέκυψαν ανεξάρτητα από τις φυλές σκύλων που συμμετείχαν, αν ήταν καθαρόαιμοι ή ημίαιμοι, τα μεγέθη τους, και τη στείρωση. Οι ερευνητές δεν είναι σίγουροι για το που οφείλονται αυτές οι διαφορές, αλλά οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι το εύρημα δείχνει πως οι αρσενικοί σκύλοι εμπιστεύονται συχνότερα τη μύτη τους, ενώ οι θηλυκοί εμπιστεύονται περισσότερο τα μάτια τους. Ο Müller και οι συνάδελφοί του πιστεύουν ότι οι οπτικές διαφορές των θηλυκών και αρσενικών σκύλων είναι απίθανο να οφείλονται σε εξελικτικούς παράγοντες· ωστόσο, ο Stanley Coren, ομότιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βρετανικής Κολούμπια στον Καναδά διαφωνεί, υποστηρίζοντας ότι σχεδόν κάθε φορά που εντοπίζονται διαφορές φύλου μπορεί να βρεθεί ένας εξελικτικός λόγος που εξηγεί γιατί αυτό συμβαίνει. Υποθέτει ότι οι όταν οι θηλυκοί σκύλοι παρακολουθούν τα κουτάβια τους (τα οποία σχεδόν όλα μυρίζουν το ίδιο) είναι πιθανό να βασίζονται περισσότερο στην όρασή τους. Ή ίσως να υπάρχει κάποιο είδος συμβιβασμού και συνεργασίας με τους αρσενικούς οι οποίοι είναι πιο προσανατολισμένοι στις μυρωδιές, και ενδεχομένως έτσι να εξηγείται η λιγότερη προσοχή τους στις οπτικές διαφορές. Τελικά, ενώ οι διαφορετικές φυλές και το φύλο μπορούν να επηρεάσουν τη γενική προσωπικότητα ενός σκύλου, η καλή φροντίδα, η αγάπη και η σωστή κοινωνικοποίηση έχουν μεγαλύτερο αντίκτυπο στη συνολική συμπεριφορά του. Πηγές Doghealth.com (n.d.) Behavioral Differences Between Male and Female Dogs Fields, H. (2011) “Female Dogs Aren’t Easily Fooled”, Science, 26 April McConnell, P. (2009) “What are the Differences Between Male and Female Dogs? Do Male and Female Dogs Learn

5 Τύποι Προσωπικότητας των Σκύλων

Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι υπάρχουν 5 διαφορετικοί τύποι προσωπικότητας σκύλων. Η κατανόηση της προσωπικότητας του σκύλου, που ορίζεται ως «ατομικές διαφορές στη συμπεριφορά που είναι συνεπείς σε χρόνο και πλαίσιο», μπορεί να αποκαλύψει τον πιο ενδεδειγμένο τρόπο εκπαίδευσής του και την καταλληλότερη αντίδραση στις συμπεριφορές του. Γνωρίζοντας τον τύπο προσωπικότητας του σκύλου μας μπορούμε να τον καταλάβουμε καλύτερα και να αντιληφθούμε πώς βλέπει τον κόσμο. Ακολουθούν οι 5 διαφορετικοί τύποι προσωπικότητας που έχουν οι σκύλοι, καθώς και πώς ο καθένας μπορεί να επηρεάσει τους τρόπους αποτελεσματικότερης αλληλεπίδρασης μαζί του. Ο Σκύλος με Αυτοπεποίθηση Ένας σκύλος που έχει αυτοπεποίθηση είναι γεννημένος φυσικός ηγέτης και νιώθει άνετα στο περιβάλλον του. Μπορεί εύκολα να αναλάβει μια κατάσταση, είναι πιθανό να είναι ομαδικός, και ο σίγουρος τρόπος του θα εμφανιστεί στη γλώσσα του σώματός του. Οι σκύλοι με αυτοπεποίθηση μπορεί να εμφανίζουν κυρίαρχη συμπεριφορά, και η σκληρή αντίδραση σε αυτές τις συμπεριφορές ή η προσπάθεια κυριαρχίας στο σκύλο είναι πιθανό να οδηγήσουν σε επιθετικότητα ή ανυπακοή. Εδώ και χιλιάδες χρόνια, οι σκύλοι είναι διαφορετικά είδη ζώων από τους λύκους και η  χρησιμοποίηση νοοτροπίας αγέλης λύκων στο σκύλο θα μπορούσαν πραγματικά να τον αναγκάσουν να χάσει την εμπιστοσύνη του. Η θετική ενθάρρυνση είναι πάντα ο καλύτερος τρόπος εκπαίδευσης των σκύλων – ακόμη και ενός σκύλου με αυτοπεποίθηση και κυρίαρχη συμπεριφορά. Ο Ντροπαλός ή Δειλός Σκύλος Μερικοί σκύλοι μπορεί να είναι ντροπαλοί ή δειλοί, ακριβώς όπως κάποιοι άνθρωποι. Αναγκάζοντας έναν τέτοιο σκύλο να συμμετέχει σε καταστάσεις που τον κάνουν ανήσυχο θα μπορούσε να έχει τα αντίθετα από το επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Η βεβιασμένη προσπάθεια εγκλιματισμού θα ερμηνευθεί από το σκύλο ως εξαναγκασμός να κάνει πράγματα που του είναι εξαιρετικά τρομακτικά – γεγονός που θα μπορούσε να τον οδηγήσει σε γενικότερη δυσπιστία. Οι ντροπαλοί ή δειλοί σκύλοι τείνουν να αντιδρούν πολύ καλά σε επαίνους, λιχουδιές, ενθάρρυνση και σε γνωριμίες με νέους ανθρώπους, τόπους ή εμπειρίες με βραδύτερο ρυθμό. Οι σκύλοι αυτοί χρειάζονται πολλή επιβεβαίωση και δεν απολαμβάνουν θορυβώδη και χαοτικά περιβάλλοντα, ενώ χωρίς απαλή μεταχείριση μπορεί να γίνουν ανασφαλείς, φοβισμένοι ή επιθετικοί. Ο Ανεξάρτητος Σκύλος Πολλές φυλές σκύλων έχουν εκτραφεί για να ζουν, να ενεργούν και να σκέφτονται ανεξάρτητα από τους κηδεμόνες τους, και αυτές οι τάσεις είναι πιθανό να παραμένουν στα ένστικτά τους μέχρι σήμερα. Οι ανεξάρτητοι σκύλοι δύσκολα συνδέονται καλά με κάποιον που δεν βλέπουν ως ηγέτη, και έχουν την τάση να δεσμεύονται περισσότερο με ένα άτομο παραμένοντας λιγότερο ενθουσιώδεις με άλλους ανθρώπους. Είναι απολύτως εντάξει όντας μόνοι τους και μπορεί να φαίνονται ακόμη και απόμακροι. Η προσπάθεια εξαναγκασμού ενός ανεξάρτητου σκύλου να είναι υπερβολικά κοινωνικός μπορεί να προκαλέσει επιθετικότητα. Ο συγκεκριμένος τύπος προσωπικότητας μπορεί να είναι δύσκολο να εκπαιδευτεί χωρίς το σωστό κίνητρο, δεδομένου ότι θα προτιμούσε να σκέφτεται για τον εαυτό του παρά να κάνει αυτό που του ζητείται. Ίσως χρειαστεί πειραματισμός για να διαπιστωθεί εάν ο ανεξάρτητος σκύλος παρακινείται περισσότερο από λιχουδιές, παιχνίδια ή τρυφερότητα. Ο Χαλαρός, Ευτυχισμένος Σκύλος Αυτός είναι ο στερεότυπος φιλικός σκύλος που τους αγαπάει όλους και.. «θα οδηγήσει έναν ληστή απευθείας στα οικογενειακά τιμαλφή». Συνήθως είναι πρόθυμοι να ακολουθήσουν όλους τους ανθρώπους, τους σκύλους, ακόμη και γάτες. Οι σκύλοι αυτού του τύπου προσωπικότητας τείνουν να είναι υπερβολικά ενθουσιώδεις, ειδικά όταν δεν λαμβάνουν αρκετή εκπαίδευση ή άσκηση. Είναι πιθανό να πηδήξουν στους ανθρώπους, καθώς είναι υπερβολικά ενθουσιασμένοι με την προοπτική να έχουν έναν ακόμη φίλο. Ειδικά όταν είναι μεγαλόσωμες φυλές όπως Labrador Retrievers και Golden Retrievers, αυτοί οι τύποι σκύλων μπορεί να ρίξουν κάτω μικρά παιδιά ή να τα τρομάξουν από την αγάπη τους, και χρειάζονται εκπαίδευση για να κρατηθούν ήρεμοι όταν συναντούν ανθρώπους. Ο Προσαρμόσιμος Σκύλος Ελαφρώς διαφορετικός από τον προηγούμενο τύπο, ο προσαρμόσιμος σκύλος είναι πρόθυμος να ελέγξει τον ενθουσιασμό του προκειμένου να κάνει κάτι που θα ευχαριστήσει τον κηδεμόνα του σε οποιοδήποτε περιβάλλον. Αυτός ο τύπος προσωπικότητας είναι πιο εύκολος να εκπαιδευτεί, γιατί έχει τεράστιο κίνητρο να ευχαριστήσει. Είναι φιλικός χωρίς να είναι υπερβολικά έξυπνος, και δεν απασχολεί πολύ τους ανθρώπους του. Τείνει να τα πηγαίνει πολύ καλά με ανθρώπους, άλλους σκύλους και γάτες, και μπορεί να γίνει σπουδαίος σκύλος θεραπείας λόγω της ήρεμης και αξιαγάπητης φύσης του. Κυριαρχία και Επιθετικότητα Αν και οι σχετικές γνώμες διίστανται, οι πιο πρόσφατες έρευνες τείνουν να συμφωνήσουν ότι η κυριαρχία και η επιθετικότητα δεν αποτελούν τύπους προσωπικότητας των σκύλων. Ο Bradshaw – που διευθύνει το παγκόσμιας φήμης Ινστιτούτο Ανθρωποζωολογίας του Πανεπιστημίου του Bristol – και η ομάδα του αξιολόγησαν τις πρόσφατες μελέτες της προσωπικότητας των σκύλων. Στο άρθρο τους συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι η κυριαρχία είναι χαρακτηριστικό του χαρακτήρα των σκύλων, και ότι αυτή μπορεί να προκύψει λόγω ασυμμετριών σε οποιοδήποτε από τουλάχιστον τρία χαρακτηριστικά της προσωπικότητας.   Οι ερευνητές αναρωτιούνται αν οι έννοιες που προέρχονται από τη συμπεριφορά των λύκων έχουν μεγάλη χρησιμότητα στην ερμηνεία της συμπεριφοράς των κατοικίδιων σκύλων. Επίσης, υποστηρίζουν ότι οι μελέτες των ελεύθερων σκύλων, οι οποίοι συνήθως ανταγωνίζονται για φυσικούς πόρους, γενικά δεν παρέχουν το κατάλληλο πλαίσιο για την ερμηνεία της συμπεριφοράς των κατοικίδιων σκύλων. Παρομοίως, η Cole γράφει ότι η κυρίαρχη προσωπικότητα είναι στην πραγματικότητα μια εσφαλμένη αντίληψη. Η κυριαρχία δεν είναι τύπος προσωπικότητας, αναφέρει, αλλά ένας όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει μια σχέση ανάμεσα σε δύο ή περισσότερα ζώα που έχουν πρόσβαση σε συντρόφους, φαγητό, καταφύγιο ή χώρους ύπνου. Και τονίζει ότι «σε μια αγέλη λύκων, ο άλφα αρσενικός δεν είναι αυτός που είναι ο πιο επιθετικός, αλλά εκείνος που μπορεί να οδηγήσει την αγέλη του με δίκαιη και ήρεμη εμπιστοσύνη και να διατηρήσει μια αμοιβαία σχέση συνεργασίας που ωφελεί όλα τα μέλη». Στο βιβλίο του με τίτλο “Dog Sense”, ο Bradshaw τονίζει ότι η πρώτη σύγχυση για το πώς συμπεριφέρονται πραγματικά οι λύκοι προέρχεται από τις παρατηρήσεις τεχνητά ομαδοποιημένων λύκων σε ζωολογικούς κήπους· μια φυσική αγέλη λύκων βασίζεται στην οικογένεια, ενώ εκείνες που περιορίζονται σε ζωολογικούς κήπους δεν είναι οικογενειακές. Έτσι, σε έναν ζωολογικό κήπο η συμπεριφορά των λύκων δεν είναι φυσική και μοιάζει με μια ιεραρχία κυριαρχίας που είναι βασισμένη στην επιθετικότητα. «Είναι σαν να συγκρίνουμε όλη την ανθρώπινη συμπεριφορά με τη συμπεριφορά των ανθρώπων στα στρατόπεδα προσφύγων. Σε μια τέτοια ομάδα, η συμπεριφορά παραμορφώνεται», γράφει.

Ανθρώπινα Χαρακτηριστικά Συμπεριφοράς των Σκύλων

Φαίνεται ότι οι σκύλοι εξελίχθηκαν αρκετά και έχουν πλέον αφομοιώσει συγκεκριμένα ανθρώπινα χαρακτηριστικά συμπεριφοράς. Πιο συγκεκριμένα, οι σκύλοι αναγνωρίζουν τα ανθρώπινα συναισθήματα διαβάζοντας τις εκφράσεις του προσώπου συνδυάζοντάς τες με ήχους, εκδηλώνουν ζήλεια, δείχνουν ενσυναίσθηση, και βλέπουν τηλεόραση. Ανθρώπινο Χαρακτηριστικό 1: Οι Σκύλοι Αναγνωρίζουν τα Ανθρώπινα Συναισθήματα Η αναγνώριση των συναισθηματικών εκφράσεων ανάμεσα σε ομοειδή ζώα τα επιτρέπει να αξιολογούν τις κοινωνικές προθέσεις και τα μεταξύ τους κίνητρα. Αυτή η αναγνώριση παρέχει στα ζώα κρίσιμες πληροφορίες συμπεριφοράς σε διαφορετικές συνθήκες και καταστάσεις, και καθιστά ικανή τη δημιουργία και διατήρηση μακροχρόνιων σχέσεων. Μέχρι πρόσφατα, η δυνατότητα αναγνώρισης συναισθημάτων μεταξύ διαφορετικών ζώων είχε αναγνωριστεί επιστημονικά μόνο στον άνθρωπο. Ωστόσο, έρευνα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Biology Letters το 2016 έδειξε ότι οι σκύλοι καταλάβαιναν αν ένας άνθρωπος (ή ένας σκύλος) ήταν χαρούμενος ή θυμωμένος κρίνοντας από τις εκφράσεις του προσώπου τους και τη φωνή. Για τις ανάγκες της έρευνας κάθε σκύλος τοποθετήθηκε μπροστά σε δύο οθόνες που έδειχναν μια εικόνα ενός ανθρώπου ή ενός σκύλου, με είτε χαρούμενη, είτε θυμωμένη έκφραση προσώπου. Στη συνέχεια οι φωτογραφίες των σκύλων συνδυάστηκαν με παιχνιδιάρικο ή επιθετικό γάβγισμα, ενώ οι ανθρώπινες εικόνες συνοδεύτηκαν από μια φράση σε χαρούμενο ή θυμωμένο τόνο και σε άγνωστη γλώσσα. Τόσο στις ανθρώπινες εικόνες, όσο και σε αυτές των σκύλων, όταν οι σκύλοι εκτίθονταν σε εικόνες που ταίριαζαν με τους ήχους (π.χ., όταν έβλεπαν ευτυχισμένη έκφραση ανθρώπου και ταυτόχρονα άκουγαν χαρούμενη φωνή), κοίταζαν τις οθόνες σημαντικά περισσότερο σε σχέση με όταν οι εκφράσεις των προσώπων δεν ταίριαζαν με τους ήχους. Όταν οι σκύλοι άκουγαν ήχους που ήταν ασύμβατοι σε σχέση με την εικόνα έχαναν το ενδιαφέρον τους και κοίταζαν γύρω – γύρω στο δωμάτιο, και όχι στην οθόνη. Αυτά τα αποτελέσματα δείχνουν ότι οι σκύλοι μπορούν να εξαγάγουν και να ενσωματώνουν διπλές αισθητηριακές συναισθηματικές πληροφορίες και να διακρίνουν μεταξύ θετικών και αρνητικών συναισθημάτων, τόσο από ανθρώπους, όσο και από σκύλους. Η επικεφαλής της έρευνας αναφέρει ότι οι σκύλοι κατάφεραν να εξάγουν πληροφορίες από τον ήχο και στη συνέχεια να τις συσχετίσουν με την εικόνα, και ότι η διαδικασία αυτή περιλαμβάνει πολύ σύνθετους ψυχολογικούς μηχανισμούς. Περίπου το ίδιο συμπέρασμα έδειξε και άλλη μελέτη, όπου διαπιστώθηκε ότι οι σκύλοι είναι σε θέση να διακρίνουν τη διαφορά μεταξύ ευτυχισμένων και θυμωμένων εκφράσεων του ανθρώπινου προσώπου. Σε αυτήν, ο βιολόγος Corsin Müller του Κτηνιατρικού Πανεπιστημίου της Βιέννης και οι συνεργάτες του εκπαίδευσαν σκύλους να αγγίζουν είτε ένα χαρούμενο, είτε ένα θυμωμένο πρόσωπο σε μια οθόνη. Στη συνέχεια παρουσίασαν στους σκύλους το άνω, το κάτω, ή το αριστερό μισό από τα πρόσωπα. Σύμφωνα με τον ερευνητή, τα ανθρώπινα συναισθήματα δεν αποτυπώνονται μόνο στο στόμα, αλλά σε όλα τα μέρη ενός προσώπου. Το αριστερό μισό επιλέχθηκε καθώς διαπιστώθηκε από προηγούμενες μελέτες ότι οι σκύλοι προτιμούν να κοιτάζουν την αριστερή πλευρά ενός προσώπου. Οι κατοικίδιοι σκύλοι που εκπαιδεύτηκαν να επιλέξουν χαρούμενες εκφράσεις μπορούσαν να το κάνουν όταν έβλεπαν μισά πρόσωπα, καθώς και όταν εκτίθονταν σε πρόσωπα που έβλεπαν για πρώτη φορά. Παρομοίως, οι σκύλοι που εκπαιδεύτηκαν να αγγίζουν θυμωμένα πρόσωπα επέλεξαν επίσης σωστά τις θυμωμένες εκφράσεις, αλλά χρειάστηκαν περισσότερο χρόνο από εκείνους που εκπαιδεύτηκαν στα ευτυχισμένα πρόσωπα. Ο Müller πιστεύει ότι η καθυστέρηση είναι πιθανό να οφείλεται στο γεγονός ότι οι σκύλοι είχαν δημιουργήσει αρνητικές συσχετίσεις με θυμωμένα πρόσωπα στο παρελθόν, π.χ. η θυμωμένη έκφραση σήμαινε ότι δεν θα έπαιρναν κάποιου είδους επιβράβευση. Ανθρώπινο Χαρακτηριστικό 2: Οι Σκύλοι Εκδηλώνουν Ζήλεια Η υπόθεση που γίνεται συχνά είναι ότι η ζήλεια είναι ένα συναίσθημα μοναδικό για τον άνθρωπο, εν μέρει λόγω των πολύπλοκων γνωστικών διαδικασιών που συχνά εμπλέκονται σε αυτό. Αν και υπάρχει διάσταση απόψεων ως προς τις αρχές και την ακριβή λειτουργία της ζήλειας, οι περισσότεροι ειδικοί συμφωνούν σε ένα καθοριστικό χαρακτηριστικό: ότι η ζήλεια απαιτεί ένα κοινωνικό τρίγωνο, που προκύπτει όταν ένας παρείσακτος απειλεί μια σημαντική σχέση. Έρευνα που πραγματοποιήθηκε το 2014 και δημοσιεύθηκε στο περιοδικό PLoS ONE προσάρμοσε ένα πρότυπο από τις μελέτες των ανθρώπινων βρεφών προκειμένου να εξετάσει την πιθανότητα εκδήλωσης ζήλειας από κατοικίδιους σκύλους. Στην έρευνα συμμετείχαν 36 σκύλοι και οι κηδεμόνες τους, οι οποίοι βιντεοσκοπήθηκαν στα σπίτια τους να αλληλεπιδρούν με 3 αντικείμενα και να αγνοούν τους σκύλους τους. Τα αντικείμενα ήταν ένα ομοίωμα σκύλου, ένα παιδικό βιβλίο με διαδραστικές σελίδες που έπαιζε μουσική, και μια πλαστική κολοκύθα με χαρακτηριστικά προσώπου (μάτια, μύτη και στόμα). Οι ερευνητές φρόντισαν να σιγουρευτούν ότι οι σκύλοι θεώρησαν πως τα ομοιώματα σκύλων – τα οποία γάβγιζαν, κλαψούριζαν και κουνούσαν την ουρά τους – αντιπροσώπευαν αληθινούς σκύλους. Διαπιστώθηκε ότι οι σκύλοι εμφάνιζαν σημαντικά πιο ζηλιάρη συμπεριφορά όταν οι κηδεμόνες τους έδειχναν στοργικές συμπεριφορές στα ομοιώματα σκύλων σε σχέση με όταν έκαναν το ίδιο σε αντικείμενα που θεωρούσαν άψυχα. Όλοι οι σκύλοι της έρευνας έσπρωξαν τον κηδεμόνα τους όταν έπαιζε με το ομοίωμα, ενώ το 87% των σκύλων έσπρωξε το ομοίωμα. Αυτές οι συμπεριφορές ήταν εξαιρετικά σπάνιες όταν οι κηδεμόνες ασχολούνταν με τα άλλα αντικείμενα. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι σκύλοι που επιλέχθηκαν και εξετάστηκαν στη συγκεκριμένα έρευνα έπρεπε να είναι λιγότερο από 16 κιλά, ή κοντύτεροι από 40 εκατοστά. Ο αποκλεισμός των μεγαλύτερων σκύλων αποφασίστηκε με σκοπό να ελεγχθεί πιο εύκολα η συμπεριφορά τους σε περίπτωση που αντιδρούσαν επιθετικά. Η επιλογή αυτή παρουσιάζει έναν περιορισμό ως προς τη δυνατότητα γενίκευσης των αποτελεσμάτων στον γενικό πληθυσμό σκύλων. Ανθρώπινο Χαρακτηριστικό 3: Οι Σκύλοι Δείχνουν Ενσυναίσθηση Σύμφωνα με την Ιορδάνογλου, «ενσυναίσθηση είναι η ικανότητα να μπαίνουμε στη θέση των άλλων, να κατανοούμε τα συναισθήματα τους και να είμαστε σε αρμονία μαζί τους. Χωρίς ενσυναίσθηση δεν είναι δυνατόν να δημιουργηθούν παραγωγικές διαπροσωπικές σχέσεις, οι οποίες να θεωρούνται συναισθηματικά νοήμονες». Η Παπά αναφέρει ότι «απαραίτητη προϋπόθεση της ανάπτυξης της ενσυναίσθησης είναι η ανάπτυξη της αντίληψης των συναισθημάτων και ακολούθως της κατανόησής τους». Δύο ερευνητές του Κολεγίου Goldsmith στο Λονδίνο χρησιμοποίησαν ένα πειραματικό πρωτόκολλο που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά σε ανθρώπινα βρέφη και το προσάρμοσαν για να ερευνήσουν την ενσυναίσθηση στους κατοικίδιους σκύλους. Στην έρευνα συμμετείχαν 18 σκύλοι στα σπίτια των κηδεμόνων τους. Οι κηδεμόνες στάθηκαν σε απόσταση 2 μέτρων από έναν ξένο και μιλούσαν, βούιζαν με ασυνήθιστο τρόπο και προσποιούνταν ότι έκλαιγαν διαδοχικά. Αυτό που διαπιστώθηκε ήταν ότι οι σκύλοι πλησίασαν και προσπαθούσαν

Οι Επιπτώσεις της Στείρωσης στη Συμπεριφορά των Σκύλων

Οι περισσότερες και πιο έγκυρες έρευνες δείχνουν ότι οι επιπτώσεις της στείρωσης στη συμπεριφορά των σκύλων είναι τουλάχιστον αμφιλεγόμενες. Τελευταία Αναθεώρηση: 23/02/2018 Πολλοί ειδικοί και φορείς υποστηρίζουν ότι η στείρωση θα λύσει τα προβλήματα συμπεριφοράς των σκύλων και την προτείνουν ανεπιφύλακτα, συνδέοντάς τη συχνά με την υπεύθυνη κηδεμονία σκύλου. Για παράδειγμα, στην ιστοσελίδα του Συλλόγου Προστασίας Αδέσποτων Ζώων γράφεται ότι «τα ζώα έχουν πιο ήρεμη συμπεριφορά όταν στειρώνονται», ενώ στον ιστότοπο της Ελληνικής Φιλοζωικής Εταιρίας αναφέρεται ότι «Υπεύθυνος (κηδεμόνας σκύλου) είναι εκείνος που προστατεύει ένα ζώο από το να γεννήσει δεκάδες άλλα… εκείνος που ξεκινάει να στειρώσει το δικό του ζώο…». Αν και οι δύο φορείς που αναφέρθηκαν παρουσιάζουν ως βασικό επιχείρημα υπέρ της στείρωσης τον έλεγχο των ανεπιθύμητων γεννήσεων για τον περιορισμό των αδέσποτων σκύλων (το οποίο είναι όντως ένα σημαντικό πρόβλημα), οι ισχυρισμοί της “πιο ήρεμης συμπεριφοράς” και της “υπευθυνότητας” δεν φαίνεται να έχουν επιστημονική βάση. Για την ακρίβεια, υπάρχουν έρευνες που εξήγαγαν θετικά συμπεράσματα για τις στειρώσεις σε επίπεδο συμπεριφοράς των σκύλων, και άλλες που έδειξαν ότι η επέμβαση επιδείνωσε τη συμπεριφορά τους. Κατά τη γνώμη μας, η δεύτερη κατηγορία ερευνών είναι πιο αξιόπιστη – κυρίως λόγω της καλύτερης μεθοδολογίας που ακολουθήθηκε, αλλά και του μεγαλύτερου δείγματος σκύλων που μελετήθηκαν. Θα καταγράψουμε και τις δύο κατηγορίες ερευνών, ξεκινώντας από εκείνες που κατέδειξαν θετικές, ή κυρίως θετικές επιπτώσεις από τη στείρωση σκύλων σε επίπεδο συμπεριφοράς. Έρευνα του 1990 σε 209 αρσενικούς και 382 θηλυκούς σκύλους έδειξε ότι η στείρωση βελτίωσε ή εξάλειψε τα προβλήματα συμπεριφοράς στο 74% των αρσενικών και στο 59% των θηλυκών σκύλων. Στον αντίποδα, 10 από τους θηλυκούς σκύλους έδειξαν περισσότερη επιθετικότητα, ενώ 4/10 των αρσενικών και 3/10 των θηλυκών σκύλων έτρωγαν περισσότερο και πρόσθεσαν βάρος μετά τη στείρωση (Heidenberger & Unshelm, 1990). Οι ερευνητές περιγράφουν το χαρακτήρα των στειρωμένων σκύλων ως «αφοσιωμένους, φιλικούς και ευγενικούς». Ακόμη, σημειώνουν ότι οι αλλαγές στη συμπεριφορά μετά τη στείρωση εξαρτώνται από πολλές επιρροές, όπως είναι οι συνθήκες στην οικογένεια του κηδεμόνα, ο χρόνος διεξαγωγής της στείρωσης, οι συνθήκες διαβίωσης και αν είχαν συναναστροφές με άλλους σκύλους. Σε έρευνα του 1997 που πραγματοποιήθηκε σε 57 αρσενικούς σκύλους ηλικίας 2 έως 7 ετών που είχαν επιδείξει ανεπιθύμητες συμπεριφορές πριν τη στείρωση, διαπιστώθηκε βελτίωση στο μαρκάρισμα περιοχών μέσω ούρησης, στο καβάλημα και στην περιπλάνηση (Neilson κ.ά., 1997). Πιο συγκεκριμένα, στο 40% των σκύλων καταγράφηκε βελτίωση κατά 90%, ενώ στο υπόλοιπο 60% η βελτίωση ήταν 50% στους παραπάνω τομείς. Όσον αφορά την επιθετικότητα σε άλλους σκύλους και σε μέλη της οικογένειας, σημειώθηκε βελτίωση μεγαλύτερη από 50% στο 25% των σκύλων. Τα αποτελέσματα έρευνας στη συμπεριφορά 122 σκύλων έδειξαν ότι υπήρξε βελτίωση στην επιθετικότητα, στην περιπλάνηση και στη μη φυσιολογική ούρηση στο 60% των σκύλων. Οι παρενέργειες περιελάμβαναν περισσότερη όρεξη για φαγητό, μειωμένη φυσική δραστηριότητα και αύξηση του σωματικού βάρους σχεδόν στους μισούς σκύλους (Maarschalkerweerd κ.ά., 1997). Η πιο πρόσφατη έρευνα πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο του Osnabrück το 2017 και συγκαταλέγεται σε εκείνες που έδειξαν ότι η στείρωση είχε κατά βάση αρνητικές επιπτώσεις στη συμπεριφορά των σκύλων. Σε αυτή την έρευνα έλαβαν μέρος 18 αστείρωτοι και 16 στειρωμένοι αρσενικοί σκύλοι, ενώ συμπεριλήφθηκαν ακόμη 158 σκύλοι από άλλη έρευνα και από μελέτες περιπτώσεων συμβουλευτικής φύσης του Πανεπιστημίου. Τα αποτελέσματα έδειξαν βελτίωση των στειρωμένων σκύλων σε σχέση με το μύρισμα και το γλείψιμο της γεννητικής περιοχής, το χτύπημα των δοντιών και την παρενόχληση άλλων σκύλων. Εντούτοις, οι σκύλοι που στειρώθηκαν επέδειξαν τάση για περισσότερη συναισθηματική αστάθεια σε στρεσογόνες καταστάσεις, καθώς επίσης και τάση για συχνότερη επιθετικότητα και φοβία (Kaufmann κ.ά., 2017). Οι πιο σημαντικές έρευνες για τις αρνητικές συνέπειες της στείρωσης στη συμπεριφορά των σκύλων είναι δύο, και χρησιμοποίησαν το Ερωτηματολόγιο Συμπεριφορικής Αξιολόγησης και Έρευνας Σκύλων – “Canine Behavioral Assessment and Research Questionnaire” (C-BARQ). Το συγκεκριμένο ερωτηματολόγιο αναπτύχθηκε από τους Hsu & Serpell το 2003, αποτελείται από 101 ερωτήσεις, και αποτελεί την πιο αξιόπιστη έως σήμερα μέθοδο αξιολόγησης ύπαρξης προβλημάτων συμπεριφοράς των σκύλων και της σοβαρότητάς τους. Επίσης, οι δύο αυτές έρευνες εξέτασαν συνολικά περίπου 18.500 σκύλους, γεγονός που προσθέτει ακόμη μεγαλύτερη αξιοπιστία στα αποτελέσματα που προέκυψαν. Η πρώτη έρευνα πραγματοποιήθηκε από τους Duffy & Serpell το 2006 και εξέτασε 2 ομάδες σκύλων, αποτελούμενες από 1.552 και περισσότερους από 6.000 σκύλους αντίστοιχα. Η έρευνα καταλήγει στο εξής συμπέρασμα: «Για τις περισσότερες συμπεριφορές, η στείρωση σχετίστηκε με χειρότερη συμπεριφορά, σε αντίθεση με την επικρατούσα άποψη» (Duffy & Serpell, 2006, σελ. 15). Πιο συγκεκριμένα, οι στειρωμένοι αρσενικοί σκύλοι επέδειξαν σημαντικά μεγαλύτερη επιθετικότητα, φοβία και νευρικότητα ανεξάρτητα από την ηλικία της στείρωσης, λιγότερη ανταπόκριση στα συνθήματα, και ήταν πιο δύσκολο να εκπαιδευτούν. Αντίστοιχα, οι στειρωμένοι θηλυκοί σκύλοι επέδειξαν μεγαλύτερη επιθετικότητα σε ανθρώπους και σε άλλους σκύλους, περισσότερη φοβία και ευαισθησία στο άγγιγμα, συχνότερο ζητιάνεμα και κλέψιμο φαγητού, λιγότερη ενεργητικότητα, συχνότερο κύλισμα σε περιττώματα και βρώση περιττωμάτων, περισσότερο γλείψιμο ανθρώπων και αντικειμένων, υπερβολική αυτο-περιποίηση και αυξημένο γάβγισμα (Duffy & Serpell, 2006). Η άλλη έρευνα αποτελεί μεταπτυχιακή διατριβή που κατατέθηκε σε Κολέγιο της Ν. Υόρκης από τις Farhoody & Zink το 2010 έχοντας εξετάσει τη συμπεριφορά 10.839 σκύλων. Ακολουθεί το συμπέρασμα: «Τα στοιχεία μας δείχνουν ότι η συμπεριφορά των στειρωμένων σκύλων είναι σημαντικά διαφορετική από αυτή των μη στειρωμένων με τρόπους που έρχονται σε αντίθεση με την επικρατούσα άποψη. Μεταξύ των ευρημάτων, οι στειρωμένοι σκύλοι ήταν περισσότερο επιθετικοί, φοβισμένοι, ευέξαπτοι, και λιγότερο εκπαιδεύσιμοι από τους μη στειρωμένους σκύλους» (Farhoody & Zink, 2010, σελ. 1). Ανάλογα με το είδος επιθετικότητας (π.χ. στον κηδεμόνα τους ή σε ξένους), η αύξησή της ως αποτέλεσμα της στείρωσης κυμάνθηκε μεταξύ 20% και 50%, τόσο στους αρσενικούς όσο και στους θηλυκούς σκύλους. Παρομοίως, και στα δύο φύλα σημειώθηκε αύξηση της φοβίας κατά περίπου 31% και της ευαισθησίας στο άγγιγμα κατά περίπου 33%. Από τις έρευνες αυτές προκύπτει ότι ουσιαστικά η μοναδική θετική επίδραση της στείρωσης στη συμπεριφορά των σκύλων είναι η μείωση του μαρκαρίσματος περιοχών μέσω ούρησης κατά περίπου 68% (Coren, 2017). Και οι δύο έρευνες συμφωνούν στο ότι τα παραπάνω προβλήματα συμπεριφοράς ισχύουν ανεξάρτητα από την ηλικία στην οποία έγινε η στείρωση. Άλλα προβλήματα συμπεριφοράς, όπως είναι η προσκόλληση, η αναζήτηση προσοχής και η συμπεριφορά αποχωρισμού έδειξαν πιο ουσιαστική εξάρτηση από την ηλικία της στείρωσης. Σε γενικές γραμμές, όσο πιο νωρίς γίνεται